Mechanizmy te obejmują zwiększone uwalnianie hormonu przytarczyc i zwiększoną syntezę kalcitriolu, hormonalnie aktywnej postaci witaminy D, która, jak się sądzi, pośredniczy w reakcji na głód. Podobnie jak w przypadku obserwacji po paratyroidektomii, dowody są niejednoznaczne. Czy dowody na przekonanie o prawdziwym głodzie wapnia są przekonujące. Nie jestem pewien, czy Schulkin przekonuje nawet samego siebie. Uważa wyniki wielu badań na zwierzętach za rzetelne i nie wyciąga pochopnych wniosków. Szczególnie wymowny jest fakt, że w ostatnim rozdziale podkreśla on wagę adekwatnego spożycia wapnia przez całe życie, zauważając, że stało się to szczególnie ważne w wyniku wydłużenia życia, wraz z towarzyszącym mu zwiększonym ryzykiem chorób przewlekłych. W przypadku niektórych z nich (np. Osteoporozy) niskie spożycie wapnia odgrywa rolę dodatkową. Nacisk na zapotrzebowanie na wapń jest zarówno prawidłowy, jak i odpowiedni, ale nie jest to argumentem za, głownie dowodem, głodu wapnia.
Faktem pozostaje, że diety o niskiej zawartości wapnia i wapnia w diecie są zjawiskiem nowym. Byłoby zaskakujące, gdyby dobór naturalny zapewnił nam zdolności, których nie potrzebowaliśmy, aż do rewolucji technologicznej. Niemniej jednak, co jest uderzające, a co tak marnie stwierdziło Schulkin, to znaczna część pracy, która została rzeczywiście wykonana na ten temat. Dla tych, którzy chcą dowiedzieć się więcej, ta książka jest niezbędnym wprowadzeniem.
Robert P. Heaney, MD
Creighton University, Omaha, NE 68178
[hasła pokrewne: cad kardiologia, mięśniaki gładkokomórkowe, niewydolność szpiku kostnego ]
[przypisy: angiolog legnica, endokrynolog kielce nfz, zespół parsonage turnera ]