Większość pacjentów (143 z 195 pacjentów [73 procent]) otrzymało dwa nowe analogi nukleozydów; 52 pacjentów (27 procent), którzy otrzymali zydowudynę, didanozynę i lamiwudynę w badaniu ACTG 302 lub 303, otrzymało tylko jeden nowy analog nukleozydu (Figura 1). Trzy grupy leczenia były zrównoważone pod względem rozkładu przypisanych schematów analogów nukleozydów na początku badania. Monitorowanie i status leczenia
Wystąpił minimalny wskaźnik rezygnacji z badania. W sumie 11 pacjentów (6 procent) odpadło z badania (9 pacjentów) lub zmarło (2 pacjentów) w 52. tygodniu, a wskaźnik rezygnacji nie różnił się w zależności od grupy leczonej. W sumie 33 pacjentów (17 procent) na stałe zaprzestało leczenia w trakcie 52 tygodni obserwacji. Większość z tych pacjentów przerwała leczenie z powodu niepowodzenia wirusologicznego zdefiniowanego w protokole (u 20 pacjentów [61 procent]) lub zdarzeń niepożądanych klinicznych. Obserwowana częstość całkowitego przerwania leczenia wyniosła 29% (19 z 66 pacjentów) w grupie otrzymującej nelfinawir, 11% (7 z 65 pacjentów) w grupie przyjmującej efawirenz i 11% (7 z 64 pacjentów) w grupie leczonej nelfinawirem. grupa plus-efawirenz (P = 0,01 dla porównania trójdrożnego). Niewydolność wirusologiczna odpowiadała za trwałe zaprzestanie stosowania badanego leku u 15 z 19 pacjentów, którzy przerwali leczenie w grupie nelfinawiru (79 procent), 5 z 7 pacjentów w grupie przyjmującej efawirenz (71 procent) iu żadnego z 7 pacjentów z grupy nelfinawiru. -plus-efavirenz.
Krótkoterminowe skutki obciążenia wirusem
Ryc. 2. Ryc. 2. Odsetek pacjentów z poziomem RNA HIV-1 w osoczu mniejszym niż 500 kopii na mililitr według testu standardowego (panel A) i mniej niż 50 kopii na mililitr według testu wrażliwości (panel B). I słupki reprezentują 95-procentowe przedziały ufności.
W 16 tygodniu proporcje pacjentów z poziomem RNA HIV-1 w osoczu mniejszym niż 500 kopii na mililitr w standardowym teście i mniej niż 50 kopii na mililitr w teście ultraprecyzyjnym wynosiły odpowiednio 81 procent (51 z 63) i 67 procent (42 z 63) w grupie nelfinavir-plus-efawirenz, 69 procent (45 z 65) i 62 procent (40 z 65) w grupie efawirenzu i 64 procent (42 z 66) i 39 procent (26 z 66) ) w grupie nelfinawiru (ryc. 2). W czterokrotnej terapii zaobserwowano wyższy wskaźnik supresji wirusa niż w przypadku potrójnej terapii nelfinawirem, zarówno w standardowym teście HIV-1 RNA (P = 0,03), jak i w teście ultrapodatności (P = 0,001); w przypadku potrójnej terapii efawirenzem stwierdzono lepszą odpowiedź wirusologiczną niż w przypadku potrójnej terapii nelfinawirem, zgodnie z ultraczułym testem (P = 0,01). Nie było istotnej różnicy między grupą efawirenzu i grupą nelfinawir plus-efawirenz w tempie tłumienia RNA HIV-1 w 16 tygodniu (P = 0,11 w teście standardowym i P = 0,54 w teście ultrapuszczalnym).
Długoterminowe skutki obciążenia wirusem
Najwyższy odsetek odpowiedzi na leczenie w tygodniach 40 i 48 wystąpił w grupie nelfinavir-plus-efawirenz (ryc. 2), w której szybkość zahamowania RNA HIV-1 była wyższa niż w grupie nelfinawiru zgodnie z normą i ultraczułe testy (P = 0,001 dla obu porównań)
[podobne: ebola okres inkubacji, gastrolog garwolin, pou u laryngologa ]
[hasła pokrewne: angiolog legnica, endokrynolog kielce nfz, zespół parsonage turnera ]
