Minimalna choroba resztkowa w białaczce limfoblastycznej typu B u dzieci – Trwałość komórek białaczkowych podczas pierwszych 18 miesięcy leczenia czesc 4

Sekwencje stosowane jako sondy diagnostyczne specyficzne dla białaczki są podkreślone. Sekwencje z segmentami homologii do różnorodności są oznaczone małymi literami. Kropki zostały umieszczone, aby umożliwić wyrównanie segmentów VH i JH. Zmiany w locus łańcucha ciężkiego immunoglobuliny zostały określone w celu potwierdzenia rozpoznania linii B ALL i ustalenia liczby przegrupowanych alleli (a zatem liczby sekwencji CDRIII specyficznych dla białaczki). Figura pokazuje, że komórki białaczkowe Pacjenta Cl38 miały uporządkowane allele łańcucha ciężkiego, a komórki białaczkowe trzech innych pacjentów (C137, C135 i C52) miały tylko jeden allel przegrupowany. Komórki białaczkowe od pacjentów C92, C111 i C136 również miały jeden zmieniony allel (dane nie pokazane). Nie było wystarczającej ilości DNA, aby wykonać tę analizę dla pacjenta C94. Fragmenty CDRIII przegrupowanych loci immunoglobulin zsekwencjonowano po amplifikacji z reakcją łańcuchową polimerazy (Fig. 2). Liczba zidentyfikowanych sekwencji CDRIII była zgodna w sześciu z ośmiu przypadków, a liczba rearanżacji obserwowana w analizie Southern blot. Jednakże w dwóch przypadkach (pacjenci C135 i C52), w których wykryto tylko jeden przegrupowany allel w badaniu Southern, zidentyfikowano również sekwencję CDRIII i jedną (u pacjenta C52) lub dwie (u pacjenta C135) rzadziej sekwencje CDRIII. Zgodnie z danymi sekwencji, zsyntetyzowano sondy diagnostyczne oligonukleotydowe CDRIII specyficzne dla białaczki (podkreślone na Fig. 2). W przypadku trzech pacjentów, u których zidentyfikowano więcej niż jedną białaczkową sekwencję CDRIII, ten, który najczęściej izolowano z próbki szpiku pobranej w momencie rozpoznania, zastosowano do wykrywania resztkowej choroby.
Figura 3. Figura 3. Swoistość specyficznych białkowo-oligonukleotydowych sond na Southern Blot sekwencji CDRIII amplifikowanych przez reakcję łańcuchową polimerazy. Sekwencje CDRIII trzech pacjentów z ostrą białaczką limfoblastyczną linii B (ścieżka 1, pacjent C137, linia 2, pacjent C138 i ścieżka 3, pacjent C136) i sześciu zdrowych ochotników (ścieżki 4 do 9) frakcjonowano za pomocą elektroforezy w żelu agarozowym i barwione bromkiem etydyny (Panel A). Hybrydyzacja hybrydyzacyjna typu Southerna z sondą konsensusową JH (Jc) potwierdziła, że zamplifikowany materiał składa się z sekwencji CDRIII (Panel B). Specyficzność reaktywności sond specyficznych dla białaczek jest pokazana w Panelu C (Pacjent C137), D (Pacjent C138) i E (Pacjent C136).
Jak pokazano na Figurze 3A, produkty reakcji łańcuchowej polimerazy CDRIII obejmujące komórki białaczkowe (ścieżki 1, 2 i 3) tworzyły dyskretne prążki po analizie za pomocą elektroforezy żelowej, podczas gdy normalna poliklonalna populacja limfocytowa tworzyła pasma rozmazu (ścieżki 4 do 9) . Gdy produkty reakcji łańcuchowej polimerazy zostały wymazane i zhybrydyzowane (Fig. 3B) z sondami konsensusowymi dla regionu J (JC), wykryto sygnały wskazujące, że widoczne prążki widoczne na Figurze 3A zawierały sekwencje CDRIII. Jednakże, gdy do analizy hybrydyzacji użyto sond CDRIII specyficznych dla białaczki, pozytywne sygnały wykrywano tylko z odpowiednią próbką szpiku białkowego, potwierdzając wysoką swoistość każdej z tych sond dla odpowiedniego klonu białaczkowego (Fig.
[hasła pokrewne: insuflacja żołądka wikipedia, szczepionka podjednostkowa, kopia odmiana ]